Faith is meisje van 10, dat samen met haar ouders en oudere zus op vijf km van het centrum van Jawa woont. Op aanraden van een vriend komt zij sinds 2011 twee keer per week naar daar. De aanwezigheid van de andere kinderen doet Faith plezier, aangezien zij ervan houdt hen te observeren in hun spel. Zelf zal ze nog niet spontaan toenadering zoeken, maar de therapeuten moedigen haar steeds weer aan om te participeren aan de groepsactiviteiten. Ook op het maken van oogcontact wordt intensief geoefend, bv. tijdens het eten of de therapiesessies.
Faith heeft cerebrale parese of hersenverlamming van het spastische type, de meest voorkomende variant. Concreet houdt dit in dat Faith veel last heeft van spierstijfheid en moeite heeft om te gaan zitten en staan, zich te verplaatsen of voorwerpen vast te pakken en los te laten. De dagelijkse levensverrichtingen, zoals zelfstandig eten, vragen dan ook nog veel ondersteuning. Daarbij heeft Faith een achterstand op taalontwikkeling en kan ze maar een aantal woordjes zeggen, zoals ‘mum’.
In Jawa oefent Faith heel hard op al deze aspecten. Gaan zitten en staan, rollen, grijpen naar blokken en ander speelgoed, een lepel vastpakken en naar haar mond brengen… : dat zijn steeds terugkerende opdrachten voor Faith. Bellen blazen en massage van de wangspieren moeten haar helpen om gemakkelijker te leren spreken.
Een eerste resultaat van al deze geleverde inspanningen is er: Faith slaagt er ondertussen in om zelf grote blokken vast te pakken en er een toren mee te bouwen. Daarnaast kan zij bepaalde voedingsmiddelen, zoals een banaan of koek, al alleen nuttigen.
