Wie hem voor het eerst ziet, denkt dat Clifford gewoon een goedlachse kleuter is zoals alle andere kindjes in Kenia. Vijf jaar oud is hij ondertussen. Hij is de jongste thuis, waar hij woont bij zijn moeder en grootmoeder. Met zijn grootmoeder brengt hij de meeste tijd door, terwijl zijn mama uit werken gaat in een steengroeve om in het onderhoud van het gezin te voorzien. Maar terwijl zijn drie oudere zusjes overdag gewoon naar school kunnen, hoort Clifford sinds drie jaar bij de vertrouwde gezichten in het JAWA-centrum.
Clifford kan namelijk nog niet zitten, staan of stappen. Ook met fijne motoriek heeft hij moeilijkheden. Zo kan hij maar moeilijk dingen vastgrijpen. Zijn spieren zijn namelijk te slap. Dat komt omdat Clifford een hersenbeschadiging opliep. Zijn borstkas is ook misvormd, en dat zorgt voor ademhalingsmoeilijkheden.
Achter een heleboel moeilijke medische termen gaat de dagelijkse realiteit van Clifford schuil: hij kan nog niet naar een gewone lagere school. Kind zijn betekent echter niet alleen leren lezen, schrijven en rekenen. Kinderen moeten daarnaast vooral veel spelen, want ook dat is goed voor hun ontwikkeling. En spelen is natuurlijk ook gewoon leuk! Maar wat als je niet kunt zeggen met welk speelgoed je wilt spelen? Wat als je je lievelingsspeelgoed niet eens kunt vasthouden?
Daarom is het belangrijk dat Clifford elke dag met het JAWA-vervoer naar het centrum kan worden gebracht. Daar ziet hij immers zijn vriendjes en vriendinnetjes terug. En hij kan er genieten van de dagelijkse therapie die voor hem zo noodzakelijk is. Die therapie werd speciaal voor hem uitgedokterd. Ze is heel afwisselend en is erop gericht om zoveel mogelijk zijn verschillende spieren sterker te ontwikkelen. Zo staat hij bijvoorbeeld 20 tot 30 minuten in een speciaal frame dat hem helpt in een goede positie recht te staan. Dan weer gebruikt hij de therapiebal om zijn romp te versterken. En terwijl hij oefent om te zitten, krijgt hij opdrachten met speelgoed. Die stimuleren hem op speelse wijze om zijn handen te gebruiken.
Cliffords inspanningen werpen hun vruchten af. Zo kan hij nu zijn handen omhoog steken. Hij probeert ook speelgoed vast te houden. En door het liggen op een mat met een kussen onder de knieën wordt hij gestimuleerd om te steunen op zijn ellebogen, polsen en knieën. Daardoor worden ook zijn nekspieren sterker. En slaagt hij er in om zijn hoofdje op te tillen. Drie jaar geleden lukte hem dat slechts gedeeltelijk.
Nu werkt Clifford met zijn therapeuten ook aan een manier om te communiceren. Clifford kan namelijk niet spreken. Hij brengt wel klanken uit, maar geen woorden. Samen proberen ze nu om via het kijken aan te geven met welk speelgoed hij wil spelen. De uiteindelijke bedoeling is om zo zelfredzaam mogelijk te worden op vlak van ADL (Activiteiten van het Dagelijks Leven, dus dagdagelijkse activiteiten zoals eten, aankleden, huiswerk, spelen…), zodat ook Clifford gewoon naar een school kan gaan. Maar daarvoor moeten Cliffords motorische en cognitieve skills nog verder worden ontwikkeld.
Maar Clifford mag best trots zijn. De resultaten zijn er naar. Sinds hij bij JAWA terechtkwam, maakte Clifford een aanzienlijke vooruitgang. Maar hij is er ook een jovialer kereltje op geworden, mede door zijn deelname in de groepsactiviteiten elke ochtend. “Happy”, zo omschrijven zijn therapeuten hem. En wie zou dat kunnen tegenspreken, als je naar zijn foto’s kijkt?
Foto’s van de therapie met Clifford werden genomen in Januari 2014.
